Kolejny unikatowy eksponat z naszej kolekcji będzie można obejrzeć już od 18 lutego.

Studyjna kamera telewizyjna była wykorzystywana w łódzkim, najstarszym w kraju, oddziale Telewizji Polskiej, który został uruchomiony testowo 22 lutego, a oficjalnie 22 lipca 1956 roku.Początkowo działał jako jedna z redakcji Polskiego Radia, w wynajętych pomieszczeniach wieżowca przy ul. Sienkiewicza 3/5, gdzie powstało pierwsze studio telewizyjne. Kolejne dwa studia powstały w 1958 roku w podziemiach budynku przy ulicy Narutowicza. Jedno z nich było wówczas największym w Polsce i jednym z najnowocześniejszych w Europie. Początkowo program telewizyjny był emitowany trzy razy w tygodniu w godzinach od 19.00 do 21.00 i docierał do około trzystu widzów w śródmieściu Łodzi.

Kamera, którą prezentujemy w jubileuszowym cyklu „Skarby filmowego pałacu”, została wyprodukowana w latach sześćdziesiątych XX wieku w Warszawskich Zakładach Telewizyjnych. Były to czasy, kiedy Łódzki Ośrodek Telewizyjny słynął z produkcji spektakli teatralnych, a nieco później programów rewiowych i rozrywkowych. Klasyczne studyjne kamery telewizyjne, jak ta, którą mamy w zbiorach Muzeum Kinematografii, przesyłają materiał w postaci zakodowanego sygnału elektrycznego do rejestratorów, gdzie jest on zapisywany. Tego typu urządzenia były używane we wszystkich krajach tzw. bloku wschodniego. Warszawskie Zakłady Telewizyjne zajmowały się także produkcją pierwszych odbiorników telewizyjnych oraz profesjonalnych urządzeń dla Telewizji Polskiej.