Pałac Scheiblera, czyli od 1986 roku siedziba Muzeum Kinematografii, jest jednym z najczęściej filmowanych obiektów w Łodzi. Powstało tu blisko 30 filmów fabularnych, seriali i spektakli teatralnych, nie licząc etiud realizowanych przez studentów znajdującej się po sąsiedzku Szkoły Filmowej. Po raz pierwszy filmowcy pojawili się w Pałacu Scheiblera w 1963

ODC. XXV Trzy sekundy   Poza Pałacowe wnętrza oraz dziedziniec pojawiły się również jako plany zdjęciowe wideoklipu z udziałem Gorana Bregovicia i Krzysztofa Krawczyka Mój przyjacielu (2001), zaś północna elewacja pałacu widoczna jest w filmie Davida Lyncha Inland Empire (2006).   Reżyseria: Krzysztof Lang Senariusz: Karolina Frankowska Zdjęcia: Jacek Fabrowicz

Pałacowe wnętrza stanowią w Złodziejach serc Piotra Gralaka scenograficzny kontrast dla cybernetycznie sterylnego mieszkania, w którym rozgrywa się większa część akcji filmu. Dwa z nich (westybul i bilblioteka) pojawiają się już w czołówce. Główna bohaterka, Dziewczyna (Kamila Wojciechowicz), wchodzi w towarzystwie swojego Narzeczonego (Krzysztof Pyziak) do westbulu, co pozwala przyjrzeć

Bohater filmu – Kuba (Bartosz Turzyński) podejmuje pracę w sklepie spożywczym. Do jego obowiązków należy dostarczanie zakupów do mieszkań klientów. Specjalnie skonstruowanym rowerem przemierza ulice Łodzi znajdujące się w granicach byłego „imperium Scheiblera”. Pod koniec dnia trafia do domu starszego, umierającego człowieka (Wojciech Pszoniak). Ogromne łoże Barona – tak tytułuje

Pałac Karola i Anny Sheiblerów stał się na użytek etiudy filmowej Jonathana Desoindre rezydencją bohaterki filmu – Shirley Keeldar (Lilly Bloom), młodej arystokratki, dziedziczki wielkiej fortuny. W pałacowych wnętrzach rozgrywają się trzy sceny. Pierwsza z nich to rozmowa Shirley z jej byłym opiekunem (Piotr Krukowski). Ostra wymiana zdań rozpoczyna się

W filmie Davida Lyncha nie „zagrało” żadne z pałacowych wnętrz. W drugiej części filmu, przysłuchując się rozmowie kilku młodych kobiet, wśród których jest Zaginiona Dziewczyna (Karolina Gruszka), widzimy przez chwilę fragment ściany wozowni. Kilkakrotnie pojawia się też fragment (słabo widoczny) północnej ściany pałacu. Reżyseria i scenariusz: David Lynch Zdjęcia: Odd-Geir

W filmie nakręconym na motywach powieści Hermana Hessego pałac pojawia się na niespełna 2 minuty w scenie balu maskowego odbywającego się w paryskim mieszkaniu. Główna bohaterka, Ewa (Katarzyna Skrzynecka), przegląda się w jednym z luster. Następnie odsłania twarz, odwraca się i zaczyna przypatrywać barwnemu tłumowi gości. Po chwili sama przyłącza

    Trudno byłoby wymienić – o opisywaniu nie wspominając – wszystkie sceny nakręcone w pałacowych wnętrzach bez opowiadania treści filmu. Trzeba zatem poprzestać na miejscach najistotniejszych i kluczowych dla rozwoju akcji. Ważną rolę odgrywa gabinet, będący w położonym w okolicach Krakowa pałacyku państwa Ziębalskich (Marzena Trybała i Leon Niemczyk)

    W 1990 r. na ekrany kin weszła filmowa adaptacja powieści Stanisława Ignacego Witkiewicza w reżyserii Mariusza Trelińskiego Pożegnanie jesieni. Część zdjęć do tego obrazu była kręcona w pałacu Scheiblera. Do współpracy przy realizacji filmu Mariusz Treliński włączył Jarosława Żamojdę jako operatora obrazu. Nie był to przypadek. Ten tandem

  Sala balowa a właściwie tylko jej fragment – kominek pojawia się na kilka chwil i to na ekranie telewizora. Bohater filmu, scenarzysta Stefan Dziedzic (Jan Peszek) ogląda wystąpienie reżysera Rogozińskiego (Leon Niemczyk), który mówi o zadaniach filmowców stojąc przed kominkiem w sali balowej. Reżyseria: Robert Gliński Scenariusz: Bolesław Michałek

Absolutoryjny film Łukasza Wylężałka to osadzona w bliżej nieokreślonym miejscu i czasie metaforyczna opowieść o mechanizmach władzy. Większość scen rozgrywa się w reprezentacyjnych wnętrzach pałacu Scheiblera. W zaniedbanych i mrocznych salach, gdzie władca (Zbigniew Zamachowski) – tyran i degenerat – ucztuje, udziela audiencji, wysłuchuje swych doradców, zażywa kąpieli i po

Wnętrza pałacu Scheiblera odnajdujemy w Berlinie przełomu XIX i XX w. w dwóch różnych mieszkaniach. Jedno z nich należy do Dory von Eschenbach (Hanna Bedryńska). Jadalnię, w której podejmuje śniadaniem swego bratanka – głównego bohatera, hrabiego Wentzla Croy-Dulmen (Jacek Chmielnik), zaaranżowano w sali balowej. Stół, przy którym siedzą obydwoje, ustawiono

W filmowej adaptacji powieści Heleny Boguszewskiej „występuje” tylko fotoplastikon, który w czasach, gdy realizowano Czerwone węże znajdował się jeszcze w Muzeum Historii Miasta Łodzi. Przysłuchując się rozmowom dwóch dziewczynek, które wybrały się, by podziwiać fotografie z egzotycznych krajów, widzimy urządzenie z zewnątrz. Podążając za wzrokiem bohaterek, oglądamy zdjęcia składające się

  Debiutanckiego filmu Juliusza Machulskiego nie realizowano w pałacu Scheiblera. „Zagrał” w nim natomiast najatrakcyjniejszy eksponat Muzeum Kinematografii – fotoplastikon. Wprawdzie film powstał w czasach, gdy nie było go jeszcze w rezydencji przy pl. Zwycięstwa, niemniej sceny w których się pojawia, zasługują na uwagę. W pierwszej z nich Duńczyk (Witold

  Reżyseria: Julian Dziedzina Scenariusz: Andrzej Wydrzyński, Julian Dziedzina Zdjęcia: Maciej Kijowski Scenografia: Bolesław Kamykowski Dekoracja wnętrz: Renata Czyżnikowska, Ludwika Niśkiewicz Produkcja: Studio Filmowe Profil, Polska, 1978 barwny, 119’   Pałacowe wnętrza: gabinet

Odc. V: Spełnienie Reżyseria: Jan Rybkowski scenariusz: Bożena Hlebowicz, Andrzej Mularczyk Zdjęcia: Marek Nowicki Scenografia: Andrzej Haliński Dekoracja wnętrz: Marek Iwaszkiewicz, Albina Barańska, Maria Kuminek Produkcja: Przedsiębiorstwo Realizacji Filmów Zespoły Filmowe, 1978 barwny   Pałacowe wnętrza: biblioteka salonik biała garderoba

W trwającym ponad dwie godziny filmie pałac przy Wodnym Rynku pojawia się dwukrotnie i zaledwie na kilka chwil. W jednej z początkowych scen główny bohater – Ludwik Waryński (Tomasz Grochoczyński) przybywa do Warszawy na zaproszenie przyjaciela, Edwarda Geislera (Wojciech Stockinger). Drzwi wejściowe do domu Geislerów, które otwiera Waryńskiemu lokaj, w

odc. V: Widziadło Sala balowa jest pokojem w paryskim Grand Hotel du Louvre, gdzie zatrzymał się Stanisław Wokulski (Jerzy Kamas). Tam właśnie składa mu wizytę profesor Bernard Geist (Mieczysław Voit), opowiadając o swoim wynalazku. W jednej z kolejnych scen, w drzwiach prowadzących z sali balowej do gabinetu pojawia się boy,

Andrzej Wajda zaprasza widzów do pałacu Scheiblera dwukrotnie. Po raz pierwszy trafiamy tam wraz z Karolem Borowieckim (Daniel Olbrychski), który udaje się do Müllera (Franciszek Pieczka) z prośbą o pożyczkę i któremu łódzki milioner pokazuje swój pałac. Müller otwiera drzwi prowadzące z westybulu na klatkę schodową i prowadzi gościa do gabinetu

  Reżyseria i scenariusz: Antoni Krauze Zdjęcia: Jan Hesse Scenografia: Jerzy Groszang Dekoracja wnętrz: Teresa Gałkowska Produkcja: Studio Filmowe Tor, Polska, 1972 barwny, 88’   Pałacowe wnętrza: sala jadalna

 Jedna z najdłuższych scen filmu, z pewnością też jedna z kluczowych dla przebiegu zdarzeń, zlokalizowana została w zabytkowych parterowych salach pałacu. W opublikowanym scenariuszu podzielonym przez autora na 30 epizodów jest to epizod nr 16, również najdłuższy. Tu umieszczona została kulminacyjna scena przyjęcia w jakimś lokalu, podczas którego w atmosferze

  Pałac Karola i Anny Scheiblerów pojawia się w tym filmie za sprawą wspomnień polskiego żołnierza – bojownika Brygad Międzynarodowych w Hiszpanii – który w 1936 r. dostał się do niewoli. Do pałacu „wprowadził się” sztab frankistowskiej armii. Sala jadalna spełnia funkcje jednego z biur, w sali balowej jest oficerskie

odc. IV: Cafe Rose Rezydencja Scheiblerów w roli ekskluzywnego domu uciech w wojennym Stambule, gdzie z misją usunięcia angielskiego szpiega działającego w konsulacie III Rzeszy przybywa Hans Kloss (Stanisław Mikulski). Zdecydowana większość scen rozgrywa się w sali balowej. Radca handlowy konsulatu – Witte (Janusz Bylczyński) i współpracujący z nim Grek,

  Miejscem akcji niemal całego filmu jest willa na przedmieściach Rzymu, gdzie – podczas podróży do Włoch – zatrzymał się zamożny Rosjanin Szczebieniew (Mieczysław Milecki) ze swą młodą i piękną żoną Zinaidą (Joanna Kasperska). Rolę wnętrza willi spełniają reprezentacyjne pokoje pałacu Karola i Anny Scheiblerów, które wykorzystano w filmie w

W filmie Konrada Nałęckiego pałacowe wnętrza pojawiają się na ekranie zaledwie na trzy minuty. W sali balowej trwają przygotowania do przyjęcia, jakie bohater filmu – Aleksander Gierymski (Leszek Herdegen) wydaje dla uznanych warszawskich malarzy i koneserów sztuki. Obserwując krzątaninę kelnerów widzimy przez chwilę kominek, przed którym ustawiono stół. Hilary (Tadeusz