Mało kto pamięta, że film ten – dziś posiadający status dzieła kultowego – w roku swej kinowej premiery poniósł sromotną porażkę, zarówno pod względem komercyjnym, jak i artystycznym. Czołowi krytycy amerykańscy zarzucali mu stylistyczne rozbuchanie przy jednoczesnym ubóstwie fabularnym. Być może Łowca androidów – jak wiele obrazów, które „nie trafiły

Bob Fosse swe pierwsze triumfy święcił na scenach Broadwayu. Jednak dopiero za sprawą medium filmowego udało mu się wypracować własny, w pełni oryginalny model musicalu. Urzeczony możliwościami, jakie daje kamera oraz stół montażowy, Fosse poddał taniec fragmentaryzacji, ukazując poszczególne ruchy ciała oraz gesty wykonawców w detalicznych zbliżeniach. Poszedł tym samym

Przez długi czas Robert Zemeckis postrzegany był jako filmowy magik, który – dzięki opanowaniu technik wyczarowywania na ekranie tego, co niemożliwe – oferował swym widzom jedynie niezobowiązującą rozrywkę. Gdy jednak przyjrzymy się z bliska niezwykle popularnemu na przełomie lat 80. i 90. cyklowi Powrót do przyszłości, bez trudu zauważymy, że

Po nakręceniu Nieustraszonych pogromców wampirów – obrazu pełnego żartobliwych gier z gatunkiem filmowego horroru – Roman Polański postanowił przenieść na ekran powieść Iry Levina Dziecko Rosemary poruszającą temat satanizmu i okultyzmu. Wybór tego materiału jest charakterystyczny dla autorskiego oeuvre twórcy Wstrętu. Podobnie jak ten, nakręcony kilka lat wcześniej film, Dziecko

Ponieważ film ten realizuje konwencje gatunkowe „czarnego kryminału”, zaś opowiedziana w nim historia rozgrywa się w Los Angeles drugiej połowy lat 30., bardzo często wykazywano, że Chinatown – na równi z nakręconym rok wcześniej Żądłem – stanowi typowy przykład fali retro w kinie amerykańskim lat 70. Bardziej trafne wydaje się

Paul Thomas Anderson to z pewnością jeden z najciekawszych współczesnych reżyserów amerykańskich. Chociaż krytycy często zarzucali mu powielanie narracyjnych schematów znanych z twórczości Roberta Altmana, nietrudno wskazać rozwiązania stylistyczne oraz motywy fabularne, które stanowiłyby o oryginalności filmów autora Boogie Nights. Nie inaczej rzecz ma się z obrazem Aż poleje się

Woody Allen często powtarza, że inspirują go dwaj twórcy: Ingmar Bergman oraz Groucho Marx. To zestawienie, choć w pierwszym momencie dość zaskakujące, mówi wiele o reżyserskim dorobku amerykańskiego filmowca. Wszak składają się nań tak różne filmy, jak zwariowana, slapstickowa z ducha komedia Bierz forsę i w nogi, jak i dramat

Dzieje tego filmu, podobnie jak zaprezentowaną w nim historię życia słynnego twórcy ikon, przedstawić można za pomocą kilku, chronologicznie uporządkowanych epizodów. 1962 – rozpoczęcie prac przygotowawczych nad filmem. Lata 1965-1966 – realizacja zdjęć. 1969 – światowa premiera filmu na festiwalu w Cannes (Andriej Rublow, wyświetlany poza konkursem, zdobywa nagrodę FIPRESCI).

Profesor Tadeusz Szczepański, wybitny historyk filmu, krytyk i kulturoznawca, kolekcjonuje rysunki i grafiki Siergieja Eisensteina.

Kolejny unikatowy eksponat z naszej kolekcji będzie można obejrzeć już od 18 lutego.