W filmie nakręconym na motywach powieści Hermana Hessego pałac pojawia się na niespełna 2 minuty w scenie balu maskowego odbywającego się w paryskim mieszkaniu. Główna bohaterka, Ewa (Katarzyna Skrzynecka), przegląda się w jednym z luster. Następnie odsłania twarz, odwraca się i zaczyna przypatrywać barwnemu tłumowi gości. Po chwili sama przyłącza

    Trudno byłoby wymienić – o opisywaniu nie wspominając – wszystkie sceny nakręcone w pałacowych wnętrzach bez opowiadania treści filmu. Trzeba zatem poprzestać na miejscach najistotniejszych i kluczowych dla rozwoju akcji. Ważną rolę odgrywa gabinet, będący w położonym w okolicach Krakowa pałacyku państwa Ziębalskich (Marzena Trybała i Leon Niemczyk)

    W 1990 r. na ekrany kin weszła filmowa adaptacja powieści Stanisława Ignacego Witkiewicza w reżyserii Mariusza Trelińskiego Pożegnanie jesieni. Część zdjęć do tego obrazu była kręcona w pałacu Scheiblera. Do współpracy przy realizacji filmu Mariusz Treliński włączył Jarosława Żamojdę jako operatora obrazu. Nie był to przypadek. Ten tandem

  Sala balowa a właściwie tylko jej fragment – kominek pojawia się na kilka chwil i to na ekranie telewizora. Bohater filmu, scenarzysta Stefan Dziedzic (Jan Peszek) ogląda wystąpienie reżysera Rogozińskiego (Leon Niemczyk), który mówi o zadaniach filmowców stojąc przed kominkiem w sali balowej. Reżyseria: Robert Gliński Scenariusz: Bolesław Michałek

Absolutoryjny film Łukasza Wylężałka to osadzona w bliżej nieokreślonym miejscu i czasie metaforyczna opowieść o mechanizmach władzy. Większość scen rozgrywa się w reprezentacyjnych wnętrzach pałacu Scheiblera. W zaniedbanych i mrocznych salach, gdzie władca (Zbigniew Zamachowski) – tyran i degenerat – ucztuje, udziela audiencji, wysłuchuje swych doradców, zażywa kąpieli i po

Wnętrza pałacu Scheiblera odnajdujemy w Berlinie przełomu XIX i XX w. w dwóch różnych mieszkaniach. Jedno z nich należy do Dory von Eschenbach (Hanna Bedryńska). Jadalnię, w której podejmuje śniadaniem swego bratanka – głównego bohatera, hrabiego Wentzla Croy-Dulmen (Jacek Chmielnik), zaaranżowano w sali balowej. Stół, przy którym siedzą obydwoje, ustawiono

W filmowej adaptacji powieści Heleny Boguszewskiej „występuje” tylko fotoplastikon, który w czasach, gdy realizowano Czerwone węże znajdował się jeszcze w Muzeum Historii Miasta Łodzi. Przysłuchując się rozmowom dwóch dziewczynek, które wybrały się, by podziwiać fotografie z egzotycznych krajów, widzimy urządzenie z zewnątrz. Podążając za wzrokiem bohaterek, oglądamy zdjęcia składające się

  Debiutanckiego filmu Juliusza Machulskiego nie realizowano w pałacu Scheiblera. „Zagrał” w nim natomiast najatrakcyjniejszy eksponat Muzeum Kinematografii – fotoplastikon. Wprawdzie film powstał w czasach, gdy nie było go jeszcze w rezydencji przy pl. Zwycięstwa, niemniej sceny w których się pojawia, zasługują na uwagę. W pierwszej z nich Duńczyk (Witold

  Reżyseria: Julian Dziedzina Scenariusz: Andrzej Wydrzyński, Julian Dziedzina Zdjęcia: Maciej Kijowski Scenografia: Bolesław Kamykowski Dekoracja wnętrz: Renata Czyżnikowska, Ludwika Niśkiewicz Produkcja: Studio Filmowe Profil, Polska, 1978 barwny, 119’   Pałacowe wnętrza: gabinet

Odc. V: Spełnienie Reżyseria: Jan Rybkowski scenariusz: Bożena Hlebowicz, Andrzej Mularczyk Zdjęcia: Marek Nowicki Scenografia: Andrzej Haliński Dekoracja wnętrz: Marek Iwaszkiewicz, Albina Barańska, Maria Kuminek Produkcja: Przedsiębiorstwo Realizacji Filmów Zespoły Filmowe, 1978 barwny   Pałacowe wnętrza: biblioteka salonik biała garderoba