Najlepsze filmy Osiem i pół / Federico Fellini Aż poleje się krew / Paul Thomas Anderson Czterysta batów / François Truffaut Gorączka złota / Charles Chaplin Miłość blondynki / Miloš Forman Obywatel Kane / Orson Welles Pancernik Potiomkin / Sergiej Eisenstein Poszukiwacze zaginionej Arki / Steven Spielberg Powiększenie / Michelangelo

Najlepsze filmy Cicha radość / Dušan Hanák 2001: Odyseja kosmiczna / Stanley Kubrick Do utraty tchu / Jean-Luc Godard Dowcip / Mike Nichols Giulietta i duchy / Federico Fellini Metropolis / Fritz Lang Palacz zwłok / Juraj Hertz Pali się, moja panno! / Miloš Forman Siedzę na gałęzi i jest

Najlepsze filmy Osiem i pół / Federico Fellini Aguirre, gniew boży / Werner Herzog Andriej Rublow / Andriej Tarkowski Avatar / James Cameron Dawno temu w Ameryce / Sergio Leone Dyktator / Charles Chaplin Miłość / Michael Haneke Misja / Roland Joffé Obywatel Kane / Orson Welles Opatrzność / Alain

Najlepsze filmy Powiększenie / Michelangelo Antonioni Casanova / Federico Fellini Fortepian / Jane Campion Harfa birmańska / Kon Ichikawa Lampart / Luchino Visconti Mechaniczna pomarańcza / Stanley Kubrick Męczeństwo Joanny d’Arc / Carl Theodor Dreyer Sieci popołudnia / Maya Deren, Alexander Hammid Stalker / Andriej Tarkowski Wicher / Victor Sjöström

Charlie trafia na żyłę złota, natomiast Chaplin rozpoczyna tym filmem złoty okres w swojej karierze. W ciągu następnych piętnastu lat zrealizuje cztery słynne dzieła: Cyrk, Światła wielkiego miasta, Dzisiejsze czasy oraz Dyktatora. Wraz z premierą Gorączki złota Chaplin ostatecznie żegna się także z formułą czystej burleski (tę gatunkową zmianę zapowiada

Ten osadzony w egzotycznej scenerii Maroka melodramat o politycznym zacięciu stanowi kwintesencję klasycznego kina hollywoodzkiego. Dzięki realizacyjnym „zasobom” wytwórni Warner Bros., rutynowa produkcja klasy B przybrała kształt dzieła ponadczasowego, które już od ponad siedemdziesięciu lat urzeka widzów swą niezwykłą atmosferą. Casablanca byłaby zupełnie innym filmem, gdyby nie reżyserska inwencja Michaela

Luchino Visconti wielokrotnie w swej filmowej karierze adaptował utwory literackie. Niekiedy, jak w przypadku Zmysłów, sięgał po powieść brukową, jednak najczęściej decydował się na konfrontację z utworami wielkich pisarzy, takimi jak Lampart di Lampedusy czy Białe noce Dostojewskiego. Warto przy tym zaznaczyć, że niezależnie od rangi wyjściowego materiału Visconti zawsze

Inaczej aniżeli w późniejszych filmach, takich jak Październik czy Stare i nowe, gdzie Siergiej Eisenstein, posługując się montażem intelektualnym, będzie dążył do oddania na ekranie sensu abstrakcyjnych pojęć, w Pancerniku Potiomkinie mamy do czynienia z eksperymentem na mniejszą skalę. Sowiecki reżyser stara się tu poprzez całą konstrukcję dzieła wywołać u

Początek kariery Martina Scorsese przypada na lata, gdy w przemyśle filmowym za oceanem prym wiodą wielcy autorzy pokroju Francisa Forda Coppoli oraz Arthura Penna. Podążając ich śladem, młody reżyser przyjmuje postawę krytyka amerykańskiej rzeczywistości. Stawiając w centrum swoich filmów postać idealisty, który uparcie dąży do realizacji konkretnego celu, Scorsese pokazuje,

Gęsta atmosfera filmów Wong Kar-waia wynika zarówno z ich narracyjnej struktury, jak i ukształtowania świata przedstawionego. Nawarstwianie planów czasowych w Spragnionych miłości to jeden z przykładów szczególnego sposobu opowiadania reżysera. Przeszłość, teraźniejszość oraz przyszłość nie pozostają ze sobą w relacji następstwa, ale równoczesności – a niekiedy z tego strumienia symultanicznych