Miejscem akcji niemal całego filmu jest willa na przedmieściach Rzymu, gdzie – podczas podróży do Włoch – zatrzymał się zamożny Rosjanin Szczebieniew (Mieczysław Milecki) ze swą młodą i piękną żoną Zinaidą (Joanna Kasperska). Rolę wnętrza willi spełniają reprezentacyjne pokoje pałacu Karola i Anny Scheiblerów, które wykorzystano w filmie w zgodzie
z ich pierwotnym przeznaczeniem.

W sali balowej (spełniającej w rezydencji Scheiblerów także rolę salonu) gospodarze i ich goście słuchają gry zaproszonego przez Zinaidę młodego skrzypka Ernesta Fosci (Stefan Friedman). Tam także Zinaida tańczy
z Foscą, a w jednej z końcowych scen filmu ze swym kolejnym adoratorem.

W sali mauretańskiej Fosca, Szczebieniew i jego zaufany służący
Jemielianow (Michał Pawlicki) grają w karty. Kolejny raz akcja przenosi się do sali mauretańskiej pod koniec filmu, kiedy to Fosca przychodząc z niezapowiedzianą wizytą zastaje przy stoliku do gry Szczebieniewa,
Jemielianowa i kolejnego kochanka Zinaidy (Jerzy Zelnik).

Upokorzony przez Szczebieniewa podczas pierwszej wizyty Fosca opuszcza w pośpiechu willę. W szatni dogania go Zinaida. Przeprasza za zachowanie męża i wyznacza skrzypkowi schadzkę. Rozmowa toczy się w szatni, ale w tle widzimy także gabinet.

Sypialnia Zinaidy to buduar/pokój sypialny. Wprawdzie w rzeczywistości znajduje się on na parterze, ale dzięki temu, że młodzi kochankowie skradają się tam po schodach, możemy przez kilka chwil obserwować wystrój klatki schodowej z imponującym malowidłem na suficie przedstawiającym alegorię Handlu i Rzemiosła określanym także jako Gloryfikacja Rodziny Scheibler.

W samym buduarze kamera nie zatrzymuje się zbyt długo ani na rokokowym piecu, ani na malowidłach zdobiących sufit. Istotnym elementem scenografii są natomiast drzwi z lustrem i to one są prawdziwym „bohaterem” jednej ze scen. Smuga światła na podłodze w chwili, gdy Szczebieniew (na wózku inwalidzkim) zbliża się do sypialni żony, ruch klamki i skrzypnięcie otwieranych a następnie zamykanych drzwi, sposób, w jaki filmowana jest para kochanków widocznych w lustrze lekko uchylonych drzwi, wszystko to sprawia, że ograna i banalna scena staje się fascynująca.

Reżyseria: Andrzej Żuławski

Scenariusz: Mirosław Żuławski, Andrzej Żuławski

Zdjęcia: Mieczysław Jahoda

Scenografia: Anatol Radzinowicz, Wiesław Śniadecki

Dekoracja wnętrz: Cecylia Wróblewska

Produkcja: Zespół Filmowy Rytm, Polska, 1967
barwny, 27’

Pałacowe wnętrza:

sala balowa

sala mauretańska

szatnia

gabinet

klatka schodowa

buduar