– Mam w dorobku ponad 200 filmowych kreacji, ale rola życia jest jeszcze przede mną – powiedział Daniel Olbrychski. Aktor był gościem Muzeum 1 czerwca.

Daniel Olbrychski swoją pierwszą dużą rolę – Rafała Olbromskiego – zagrał w 1965 roku w „Popiołach” u Andrzeja Wajdy. Zapadająca w pamięć rola 19-latka zaowocowała kolejnymi propozycjami – od Janusza Morgensterna, Juliana Dziedziny i Jerzego Hoffmana. Olbrychski stał się też ulubionym aktorem Wajdy. Wystąpił w takich filmach jak: „Wszystko na sprzedaż”, „Polowanie na muchy”, „Krajobraz po bitwie”, „Brzezina”, „Piłat i inni”, „Wesele”, „Ziemia obiecana”, „Panny z Wilka”, „Miłość w Niemczech”, „Pan Tadeusz”.

– Wajda ufa swoim aktorom i tworzy taką atmosferę pracy, że aktorzy otwierają się bardziej, odkrywają spectrum swoich możliwości. Wajdowski instynkt jest kluczem do aktorskich talentów i możliwości. Reżyser otacza także swoją ekipę miłością, jakiej pożąda każdy aktor; patrzy z miłością, ale i krytycyzmem, ufa, ale i wymaga. Komentuje, ale żadnych uwag nie podaje wprost, nie nazywa, raczej subtelnie wskazuje – mówił Olbrychski Polskiemu Radiu.

Przytaczamy ten cytat, ponieważ okazją dla spotkania z Aktorem była dobiegająca końca prezentacja wystawy „Filmy Andrzeja Wajdy w światowym plakacie filmowym”, którą można oglądać w Muzeum Kinematografii do niedzieli 5 czerwca. Zgromadzone na ekspozycji plakaty są dokumentem dojrzewania i kolejnych przełomów w twórczości reżysera. Jednocześnie pokazują, jakim językiem wizualnym posługiwano się w czasie ich powstania. Są dokumentem wrażliwości artystycznej czasu, w jakim powstały. Na wystawie można zobaczyć np. francuskie plakaty kojarzące się z Nową Falą, włoskie inspirowane Nowym Realizmem, brytyjskie posługujące się estetyką pop-artu.  A także przekonać się, jakie motywy stosowano na plakatach kubańskich, czeskich, węgierskich, fińskich, czy też japońskich.

Specjalne miejsce wśród nich zajmują plakaty polskie – zazwyczaj powstające jako pierwsze, na potrzeby premiery filmu, zwracające uwagę ze względu na swój odważny, bezkompromisowy język plastyczny, nie stroniący od mocnych środków artystycznych, abstrakcji, skrótów myślowych, surrealizmu skojarzeń. Ta odwaga posługiwania się niekonwencjonalnymi środkami plastycznymi, wolność od uwarunkowań komercyjnych i indywidualizm poszczególnych twórców, stały się charakterystyczne dla Polskiej Szkoły Plakatu.

Partnerzy: Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Bank PKO BP