Nie można mówić o filmie polskim bez wskazania na scenografię Anatola Radzinowicza – pisał Antoni Szram, założyciel i pierwszy dyrektor Muzeum Kinematografii.

Radzinowicz zaczynał swą przygodę z filmem w tym samym czasie kiedy film zaczynał przygodę z powojenną Polską. Zadebiutował scenografią do Zakazanych piosenek Leonarda Buczkowskiego – pierwszej fabuły nakręconej w łódzkiej Wytwórni na Łąkowej 29. Przez kolejne dwie dekady stworzył scenografię do kilkudziesięciu tytułów, m.in. do filmów Aleksandra Forda (Ulica graniczna, Piątka z ulicy Barskiej, Ósmy dzień tygodnia), Wandy Jakubowskiej (Król Maciuś I, Spotkania w mroku), Jana Rybkowskiego (Dziś w nocy umrze miasto, Nikodem Dyzma), Jana Batorego (O dwóch takich, co ukradli księżyc), Stanisława Różewicza (Trzy kobiety), Andrzeja Wajdy (Popioły), Jerzego Passendorfera (Zamach), Buczkowskiego (Marysia i Napoleon, Orzeł ) czy Milczącej gwiazdy – enerdowsko-polskiej ekranizacji książki Stanisława Lema, która własnie scenografii Radzinowicza zawdzięczała swoją amerykańską przygodę.

Maria Kornatowska nazwała go mistrzem scenografii „nastrojowej”, tworzącej klimat miejsca i czasu, wyrażającej w sobie wlaściwy sposób skomplikowane stany psychiczne bohaterów (Jak być kochaną Wojciecha J. Hasa, Spóźnieni kochankowie Jana Rybkowskiego).

W 1969 po Wydarzeniach Marcowych, pozbawiony możliwości pracy w Polsce (np. zniszczono jego gotową już scenografię do niezrealizowanego filmu Aleksandra Forda o Januszu Korczaku), wyjechał z Polski. Zamieszkał w RFN, gdzie do 1977 roku pracował jako scenograf w telewizji ZDF w Mainz. Zmarł w 1994 roku.

Projekty scenograficzne Anatola Radzinowicza znajdują się w kolekcji Muzeum dzięki pani Zofii Radzinowicz.