W filmowej adaptacji powieści Heleny Boguszewskiej „występuje” tylko fotoplastikon, który w czasach, gdy realizowano Czerwone węże znajdował się jeszcze w Muzeum Historii Miasta Łodzi. Przysłuchując się rozmowom dwóch dziewczynek, które wybrały się, by podziwiać fotografie z egzotycznych krajów, widzimy urządzenie z zewnątrz. Podążając za wzrokiem bohaterek, oglądamy zdjęcia składające się

  Debiutanckiego filmu Juliusza Machulskiego nie realizowano w pałacu Scheiblera. „Zagrał” w nim natomiast najatrakcyjniejszy eksponat Muzeum Kinematografii – fotoplastikon. Wprawdzie film powstał w czasach, gdy nie było go jeszcze w rezydencji przy pl. Zwycięstwa, niemniej sceny w których się pojawia, zasługują na uwagę. W pierwszej z nich Duńczyk (Witold

  Reżyseria: Julian Dziedzina Scenariusz: Andrzej Wydrzyński, Julian Dziedzina Zdjęcia: Maciej Kijowski Scenografia: Bolesław Kamykowski Dekoracja wnętrz: Renata Czyżnikowska, Ludwika Niśkiewicz Produkcja: Studio Filmowe Profil, Polska, 1978 barwny, 119’   Pałacowe wnętrza: gabinet

Odc. V: Spełnienie Reżyseria: Jan Rybkowski scenariusz: Bożena Hlebowicz, Andrzej Mularczyk Zdjęcia: Marek Nowicki Scenografia: Andrzej Haliński Dekoracja wnętrz: Marek Iwaszkiewicz, Albina Barańska, Maria Kuminek Produkcja: Przedsiębiorstwo Realizacji Filmów Zespoły Filmowe, 1978 barwny   Pałacowe wnętrza: biblioteka salonik biała garderoba

W trwającym ponad dwie godziny filmie pałac przy Wodnym Rynku pojawia się dwukrotnie i zaledwie na kilka chwil. W jednej z początkowych scen główny bohater – Ludwik Waryński (Tomasz Grochoczyński) przybywa do Warszawy na zaproszenie przyjaciela, Edwarda Geislera (Wojciech Stockinger). Drzwi wejściowe do domu Geislerów, które otwiera Waryńskiemu lokaj, w

odc. V: Widziadło Sala balowa jest pokojem w paryskim Grand Hotel du Louvre, gdzie zatrzymał się Stanisław Wokulski (Jerzy Kamas). Tam właśnie składa mu wizytę profesor Bernard Geist (Mieczysław Voit), opowiadając o swoim wynalazku. W jednej z kolejnych scen, w drzwiach prowadzących z sali balowej do gabinetu pojawia się boy,

Andrzej Wajda zaprasza widzów do pałacu Scheiblera dwukrotnie. Po raz pierwszy trafiamy tam wraz z Karolem Borowieckim (Daniel Olbrychski), który udaje się do Müllera (Franciszek Pieczka) z prośbą o pożyczkę i któremu łódzki milioner pokazuje swój pałac. Müller otwiera drzwi prowadzące z westybulu na klatkę schodową i prowadzi gościa do gabinetu

  Reżyseria i scenariusz: Antoni Krauze Zdjęcia: Jan Hesse Scenografia: Jerzy Groszang Dekoracja wnętrz: Teresa Gałkowska Produkcja: Studio Filmowe Tor, Polska, 1972 barwny, 88’   Pałacowe wnętrza: sala jadalna

 Jedna z najdłuższych scen filmu, z pewnością też jedna z kluczowych dla przebiegu zdarzeń, zlokalizowana została w zabytkowych parterowych salach pałacu. W opublikowanym scenariuszu podzielonym przez autora na 30 epizodów jest to epizod nr 16, również najdłuższy. Tu umieszczona została kulminacyjna scena przyjęcia w jakimś lokalu, podczas którego w atmosferze

  Pałac Karola i Anny Scheiblerów pojawia się w tym filmie za sprawą wspomnień polskiego żołnierza – bojownika Brygad Międzynarodowych w Hiszpanii – który w 1936 r. dostał się do niewoli. Do pałacu „wprowadził się” sztab frankistowskiej armii. Sala jadalna spełnia funkcje jednego z biur, w sali balowej jest oficerskie