28 grudnia 2015 roku minęło 120 lat od pierwszego publicznego pokazu filmu braci Lumière.

Akademicka praktyka nakazuje, by prezentację raportu rozpocząć od wyjaśnienia celów, jakie omawianemu projektowi przyświecały.

Ten niezwykle intensywny na poziomie wizualnym film, w którego wielu sekwencjach dostrzec można wpływ niemieckiego ekspresjonizmu, kończy zaskakująco subtelne, emanujące wewnętrznym spokojem ujęcie. Przez ponad minutę Carol Reed prezentuje nam drogę oraz dwa szpalery drzew zbiegające się w samym środku kadru. Na pierwszym planie, po lewej stronie, stoi główny bohater filmu.

Ostatnie dzieło Siergieja Eisensteina, którego autor sam nigdy nie zobaczył na kinowym ekranie. Cenzura wstrzymała dystrybucję filmu, ponieważ reżyser – zamiast przedstawić Iwana Groźnego jako postępowego władcę oraz przyjaciela ludu – uczynił z niego „targanego sprzecznościami Hamleta”. Ostatecznie premiera Spisku bojarów odbyła się dwanaście lat po zakończeniu jego realizacji, a

Chociaż wielu krytyków i filmoznawców próbuje opisać artystyczny dorobek Mike’a Leigh poprzez porównania z twórczością innych reżyserów (najczęściej wskazuje się na powinowactwa z Kenem Loachem), czy też poprzez odniesienia do ugruntowanych prądów w historii światowego kina (tu niczym mantra powraca nurt realizmu społecznego w kinie brytyjskim), to jednak żadne z

O tym filmie pisze się często jako o ostatnim arcydziele kina niemego. Zarazem jednak, paradoksalnie, Męczeństwo Joanny D’Arc ujawnia stylistyczne aporie właściwe tej formie twórczości. Ponieważ film Dreyera w dużej swej części odtwarza przebieg procesu francuskiej męczenniczki, nieodzowne stało się wprowadzenie do niego sporej liczby dialogów (wygłaszanych głównie przez oprawców).

Opus magnum, a zarazem łabędzi śpiew realizmu poetyckiego w kinie francuskim. Podobnie jak w przypadku Ludzi za mgłą czy Brzasku Marcel Carné, do spółki ze scenarzystą Jacquesem Prévertem, opowiada o kochankach, których miłość ginie w odmętach fatalizmu. Po raz kolejny losy głównych bohaterów układają się zatem w ciąg przypadkowych spotkań,

Postać gangstera oraz towarzyszący jej problem przestępczości zorganizowanej pojawia się w wielu filmach Martina Scorsese. Za każdym razem reżyser stara się jednak położyć akcent na inne kwestie. O ile w Ulicach nędzy interesuje go relacja, jaka zachodzi pomiędzy kościołem oraz mafią jako instytucjami oferującymi swym „wiernym” spójny świat wartości, o

Najlepsze filmy Towarzysze broni / Jean Renoir Gilda / Charles Vidor Kabaret / Bob Fosse Lampart / Luchino Visconti Miłość blondynki / Miloš Forman Okno na podwórze / Alfred Hitchcock Orfeusz / Jean Cocteau Przygoda / Michelangelo Antonioni Rzym / Federico Fellini Słodkie życie / Federico Fellini Tron we krwi

Najlepsze filmy Sanatorium pod klepsydrą / Wojciech Jerzy Has Amarcord / Federico Fellini Biała wstążka / Michael Haneke Czas Apokalipsy / Francis Ford Coppola Czerwona pustynia / Michelangelo Antonioni Fanny i Aleksander / Ingmar Bergman Godziny / Stephen Daldry Mechaniczna pomarańcza / Stanley Kubrick Nóż w wodzie / Roman Polański