Najlepsze filmy Osiem i pół / Federico Fellini Andriej Rublow / Andriej Tarkowski Człowiek z kamerą / Dziga Wiertow Do utraty tchu / Jean-Luc Godard Do zobaczenia, chłopcy / Louis Malle Elizo, moje życie / Carlos Saura Hiroszima, moja miłość / Alain Resnais Jak daleko stąd, jak blisko / Tadeusz

Najlepsze filmy Kto się boi Virginii Woolf? / Mike Nichols Bulwar Zachodzącego Słońca / Billy Wilder Chinatown / Roman Polański Co się zdarzyło Baby Jane / Robert Aldrich Dyktator / Charles Chaplin Kasyno / Martin Scorsese Ojciec chrzestny (oraz sequel) / Francis Ford Coppola Pianista / Roman Polański Pół żartem,

Zawartość tego filmu streszcza najlepiej jego czołówka, będąca dziełem sławnego, amerykańskiego grafika Saula Bassa. Ukazane w wielkim zbliżeniu usta i oko nieznajomej kobiety zapowiadają centralny dla filmu temat tajemnicy oraz dążenia głównego bohatera do odkrycia prawdy za wszelką cenę. Z kolei wyłaniająca się z oka graficzna spirala stanowi odzwierciedlenie zawiłej

W momencie, gdy Chaplin przystąpił do realizacji tego filmu (wiosna 1928 roku), w kinie na dobre trwała już rewolucja dźwiękowa. Twórca, który w wywiadach nie ukrywał swej pogardy dla talkies, szybko zdał sobie jednak sprawę, że film składający się wyłącznie z niemych obrazów nie ma szans na sukces. Ostatecznie postanowił

Film, który przypomniał światu o istnieniu australijskiej kinematografii, a dla jego reżysera, Petera Weira stanowił pierwszy krok na drodze do międzynarodowej kariery. Swą wyjątkowość Piknik pod Wiszącą Skałą zawdzięcza bardzo oryginalnej narracji. Reżyser nie tyle opowiada w tym filmie jakąś historię, ile tworzy wizualno-muzyczną impresję w oparciu o dość prosty

Metoda twórcza Dzigi Wiertowa, w oparciu o którą powstał ten film, posiada złożony charakter. Postulowane przez niego „kino-oko” ma z jednej strony służyć ukazaniu (i zachowaniu) rzeczywistości, z drugiej bazuje na stylistycznych deformacjach i udziwnieniach, takich jak zdjęcia nakładane czy wsteczne. Innymi słowy, Wiertow dąży do jednoczesnego wykorzystania reprodukcyjnych i

Wieść o tym, że Stanley Kubrick po realizującej konwencje kina fantastyczno-naukowego Odysei kosmicznej oraz futurologicznej z ducha Mechanicznej pomarańczy planuje ekranizację dziewiętnastowiecznej prozy Williama Makepeace’a Thackereya, wprawiła w osłupienie nie tylko zagorzałych fanów amerykańskiego twórcy, ale także jego krytyków. Jeszcze większe zdziwienie wywołał sam film. Wbrew wszelkim oczekiwaniom Kubrick nie

Obrazem tym Alfred Hitchcock kończy – zapoczątkowany Oknem na podwórze – cykl filmów zrealizowanych dla wytwórni Paramount. Rozstanie miało zresztą niezwykle dramatyczny przebieg. Po tym, jak szefowie hollywoodzkiego studia odrzucili film, Hitchcock musiał zainwestować własne pieniądze, aby produkcja dobiegła końca. W Psychozie, podobnie jak w innych opowieściach z tego okresu,

W latach 60. Bergman rozwija styl znany z filmu Tam, gdzie rosną poziomki. Coraz bardziej kameralne utwory koncentrują się na kilku postaciach (w przypadku Persony zaledwie na dwóch bohaterkach), ukazując ich pogłębione portrety psychologiczne. Reżyser porzuca obecny w Siódmej pieczęci model filmowego spektaklu, nad którym nadbudowany zostaje metaforyczny wywód o

Jak wiele wcześniejszych obrazów Ingmara Bergmana, także ten ostatni w jego karierze film kinowy jest opowieścią po części autobiograficzną. Za pewne novum uznać należy natomiast fakt, iż szwedzki twórca sięga tu po wspomnienia z dzieciństwa. Nie chodzi mu jednak o sentymentalne poszukiwanie straconego czasu, ale o odtworzenie procesu formowania się