Wieść o tym, że Stanley Kubrick po realizującej konwencje kina fantastyczno-naukowego Odysei kosmicznej oraz futurologicznej z ducha Mechanicznej pomarańczy planuje ekranizację dziewiętnastowiecznej prozy Williama Makepeace’a Thackereya, wprawiła w osłupienie nie tylko zagorzałych fanów amerykańskiego twórcy, ale także jego krytyków. Jeszcze większe zdziwienie wywołał sam film. Wbrew wszelkim oczekiwaniom Kubrick nie

Obrazem tym Alfred Hitchcock kończy – zapoczątkowany Oknem na podwórze – cykl filmów zrealizowanych dla wytwórni Paramount. Rozstanie miało zresztą niezwykle dramatyczny przebieg. Po tym, jak szefowie hollywoodzkiego studia odrzucili film, Hitchcock musiał zainwestować własne pieniądze, aby produkcja dobiegła końca. W Psychozie, podobnie jak w innych opowieściach z tego okresu,

W latach 60. Bergman rozwija styl znany z filmu Tam, gdzie rosną poziomki. Coraz bardziej kameralne utwory koncentrują się na kilku postaciach (w przypadku Persony zaledwie na dwóch bohaterkach), ukazując ich pogłębione portrety psychologiczne. Reżyser porzuca obecny w Siódmej pieczęci model filmowego spektaklu, nad którym nadbudowany zostaje metaforyczny wywód o

Jak wiele wcześniejszych obrazów Ingmara Bergmana, także ten ostatni w jego karierze film kinowy jest opowieścią po części autobiograficzną. Za pewne novum uznać należy natomiast fakt, iż szwedzki twórca sięga tu po wspomnienia z dzieciństwa. Nie chodzi mu jednak o sentymentalne poszukiwanie straconego czasu, ale o odtworzenie procesu formowania się

Nietrudno wskazać na przyczyny, dla których Stanley Kubrick u progu lat 70. zdecydował się na sfilmowanie mało znanej wówczas powieści Anthony’ego Burgessa. Zapewne duży wpływ na decyzję Kubricka musiał mieć fakt, iż główny bohater powieści, Alex DeLarge jest wielbicielem muzyki Ludwiga van Beethovena – ten rys osobowości młodocianego przestępcy dostarczył

W Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych, 1 marca o godz. 17.00 zaprosiliśmy na projekcję filmu „Mit o «Szarym»” i spotkanie z jego reżyserem Grzegorzem Królikiewiczem.

Składając w tym filmie hołd swemu mistrzowi, Federico Felliniemu, tworzy Paolo Sorrentino szczególnego rodzaju sequel – ciąg dalszy Słodkiego życia. Zważywszy na artystyczną rangę pierwowzoru, posunięcie takie uznać należy za wielce ryzykowne – wszak autor Boskiego musiał być świadom faktu, że jego kolejny film ma niewielkie szanse na prześcignięcie arcydzieła

Chociaż film powstał w tym samym czasie co Siódma pieczęć, Ingmar Bergman prezentuje w nim zupełnie inne oblicze. Punkt wyjścia stanowi kluczowy dla całej twórczości reżysera temat nieuchronności ludzkiego życia, które swój finał znajduje w unicestwiającej jednostkowy byt śmierci. Ale inaczej niż w metaforycznej i bardzo umownej Siódmej pieczęci, w

Określany mianem „najbardziej europejskiego spośród wszystkich japońskich reżyserów” Akira Kurosawa zapoczątkował na Starym Kontynencie modę na kino Kraju Kwitnącej Wiśni. Główną zaletą filmu Rashomon jest nie tyle zawarty w nim wywód na temat względności prawdy (wszak podobny problem podjął wcześniej Orson Welles w obrazie Obywatel Kane), ile psychologiczna głębia postaci.

Chociaż każdy film Stanleya Kubricka realizował – często w sposób zaskakujący – konwencje gatunkowe, zawsze sprawiały one wrażenie swoistego parawanu dla głębszej refleksji nad naturą człowieka. Poczynając od Odysei, poprzez Mechaniczną pomarańczę, kończąc zaś na Barrym Lyndonie reżyser wnikliwie bada relacje, jakie zachodzą pomiędzy jednostką a cywilizacją. W Lśnieniu ta