Niewiele wskazywało na to, że ten kameralny debiut kinowy Sidneya Lumeta stanie się początkiem drogi twórczej reżysera, który – poruszając się z niezwykłą swobodą pośród różnorodnych konwencji gatunkowych – przez pięćdziesiąt lat kariery w Hollywood zrealizuje ponad czterdzieści filmów. Na swym koncie ma zarówno przewrotną, przesyconą czarnym humorem komedię kryminalną

Podejmując temat zaangażowania niemieckich przemysłowców w totalitarny system III Rzeszy, stworzył Visconti tak typowe dla jego twórczości dzieło palimpsestowe, w którym mnożą się odniesienia do innych utworów kulturowych. Jak wykazują liczni krytycy oraz filmoznawcy, zastosowana w Zmierzchu bogów formuła sagi rodzinnej wiedzie wprost do Buddenbrooków Tomasza Manna, natomiast w wątku

W tym samym momencie, gdy kino hollywoodzkie zaczyna powoli zmierzać w kierunku czystej akcji oraz zapierającej dech w piersiach widowiskowości, Michelangelo Antonioni proponuje widzom film łamiący elementarne normy kina popularnego. Najlepszym tego wyrazem jest pojawiające się pod koniec obrazu Zawód: reporter słynne ujęcie, w którym kamera – zamiast pokazać wydarzenie

Zawieszone pomiędzy poetyką surrealizmu a postmodernistyczną wykładnią imaginacyjne imperium Davida Lyncha obezwładnia widza, zmuszając go do przewartościowania schematów racjonalnego myślenia. Zaplątana, wiodąca często donikąd opowieść ma na celu podważenie podstawowego wyznacznika tradycyjnej narracji, a więc relacji przyczynowo-skutkowej. Podobnie jak w Zagubionej autostradzie, także w innych swych filmach reżyser mnoży tropy,

Początek kariery Martina Scorsese przypada na lata, gdy w przemyśle filmowym za oceanem prym wiodą wielcy autorzy pokroju Francisa Forda Coppoli oraz Arthura Penna. Podążając ich śladem, młody reżyser przyjmuje postawę krytyka amerykańskiej rzeczywistości. Stawiając w centrum swoich filmów postać idealisty, który uparcie dąży do realizacji konkretnego celu, Scorsese pokazuje,

Filmowa twórczość Ingmara Bergmana zawiera w sobie trzy perspektywy oglądu ludzkiego świata: metafizyczną, moralistyczną i psychologiczną. W Siódmej pieczęci, która urasta do rangi filozoficznego traktatu zadającego pytanie o istnienie Boga, dominują dwie pierwsze. Idealizm powracającego z wyprawy krzyżowej rycerza Antoniusa Blocka zostaje tu zderzony z materializmem jego giermka Jönsa, tworząc

Filmy Davida Finchera słyną z intrygujących otwarć oraz zaskakujących zakończeń. Niezwykle oryginalne czołówki są echem wcześniejszych doświadczeń zawodowych reżysera, który przez wiele lat parał się realizacją teledysków. Chociaż forma tych audiowizualnych uwertur bywa niekiedy bardzo wybujała, za każdym razem obracają się one wokół tematów istotnych z punktu widzenia opowiadanych historii

Niewielu reżyserom udało się zyskać tak wielką sympatię krytyków i filmoznawców jak Alfredowi Hitchcockowi. Liczni interpretatorzy twórczości „mistrza suspensu” do dzisiaj prześcigają się w wynajdowaniu nowych sensów (jakoby) ukrytych w jego filmach. Okno na podwórze daje w tym względzie ogromne pole do popisu. Dla jednych film jest traktatem na temat

Mało kto pamięta, że film ten – dziś posiadający status dzieła kultowego – w roku swej kinowej premiery poniósł sromotną porażkę, zarówno pod względem komercyjnym, jak i artystycznym. Czołowi krytycy amerykańscy zarzucali mu stylistyczne rozbuchanie przy jednoczesnym ubóstwie fabularnym. Być może Łowca androidów – jak wiele obrazów, które „nie trafiły

Bob Fosse swe pierwsze triumfy święcił na scenach Broadwayu. Jednak dopiero za sprawą medium filmowego udało mu się wypracować własny, w pełni oryginalny model musicalu. Urzeczony możliwościami, jakie daje kamera oraz stół montażowy, Fosse poddał taniec fragmentaryzacji, ukazując poszczególne ruchy ciała oraz gesty wykonawców w detalicznych zbliżeniach. Poszedł tym samym