W niedzielę, 8 stycznia 2017  – 70. lat po premierze – zaprosiliśmy na specjalny pokaz filmu „Zakazane piosenki” Leonarda Buczkowskiego.

– To był filmy, który dwa razy wchodził na ekrany. 8 stycznia 1947 roku w warszawskim kinie Palladium odbyła się prapremiera filmu Zakazane piosenki. Warszawa się rozśpiewała. Dziennikarze pisali, że cała Warszawa chce zobaczyć Zakazane piosenki i chce je śpiewać – mówiła przed seansem prof. Monika Talarczyk-Gubała.

Niestety pojawiły się też słowa krytyki. – Publicyści: Adam Ważyk i Tadeusz Borowski w tekstach publikowanych w komunistycznym piśmie „Kuźnica” pisali, że film jest przykładem drobnomieszczańskiego przedwojennego gustu i nie takiej produkcji spodziewali się od państwowego przedsiębiorstwa po wojnie.  Uznano, że Zakazane piosenki są  filmem zbyt błahym i frywolnym jak na oczekiwania publicystów i władz, zdjęto go z ekranów i odesłano do Wytwórni by tam uzupełniono go o sceny grozy. W nowej, bardziej poważnej wersji film wszedł na ekrany 2 listopada 1948 roku  – mówiła prof. Monika Talarczyk-Gubała.

Zakazane piosenki w reżyserii Leonarda Buczkowskiego według scenariusza Ludwika Starskiego z Danutą Szaflarską i Jerzym Duszyńskim w rolach głównych, początkowo miały być średniometrażowym dokumentem muzycznym. Jednak po jego ukończeniu w 1946 roku zdecydowano się wydłużyć go do fabularyzowanej wersji pełnometrażowej. Tym samym zrealizowane w Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi Zakazane piosenki stały się pierwszym polskim filmem pełnometrażowym nakręconym po II wojnie światowej w kraju.